Złota polska jesień w wieluńskim parku Żwirki i Wigury ZDJĘCIA

Urządzanie parku na terenie obejmującym pozostałości fortyfikacji miejskich (fosy, wały, mury obronne) rozpoczęto w 1852 r. z inspiracji komisarza obwodu wieluńskiego Fryderyka Augusta Goleńskiego. Był to jeden z pierwszych parków publicznych w miastach Królestwa Polskiego. „Wielunianie społecznie oczyścili ze szlamu staw między zamkiem i ratuszem, splantowali ziemię po wałach miejskich, wytyczono aleje spacerowe, zasiano trawę i posadzono drzewa i krzewy ozdobne” - opisuje prof. Tadeusz Olejnik w „Leksykonie miasta Wielunia”.

W latach 1900-1902 w obrębie parku zbudowano cerkiew prawosławną (dziś siedziba WDK). W okresie I wojny światowej zasypano staw między zamkiem i ratuszem. Park zyskał obecną nazwę w 1933 r. w hołdzie zmarłych tragicznie pilotów Franciszka Żwirki i Stanisława Wigury. W czasie okupacji do parku wstęp mieli wyłącznie Niemcy.

ZOBACZ W GALERII ZDJĘĆ: JESIEŃ 2021 W PARKU ŻWIRKI I WIGURY W WIELUNIU

Po wyburzeniu zachodniej pierzei Krakowskiego Przedmieścia w l. 60. XX w. park po raz kolejny powiększono. Współcześnie zajmuje ponad 4 hektary. Na drzewostan parku składają się buki, klony pospolite, wiązy pospolite, dęby szypułkowe, kasztanowce zwyczajne, jesiony wyniosłe, robinie akacjowe, lipy, brzozy i wierzby. Najokazalsze drzewa rosną w najstarszej części parku wzdłuż ul. Piłsudskiego.

W 1995 r. gwałtowna burza zniszczyła znaczną część drzewostanu, w tym kilka pomników przyrody. W sercu parku stoi budynek starostwa powiatowego wzniesiony w stylu klasycystycznym na miejscu zamku. W miejscu dawnej fosy przebiega ciek wodny.