Promocja książki o dziejach klasztorów w Wieluniu ZDJĘCIA

O klasztorach w Wieluniu traktuje publikacja wydana przez Wieluńskie Towarzystwo Naukowe wspólnie ze Stowarzyszeniem Wspólnota Ziemi Wieluńskiej. „Monastica Vielunensia” to już czterdzieste wydawnictwo sygnowane przez WTN. Publikacja zawiera dziewięć tekstów autorów z takich ośrodków jak Kraków, Wrocław, Łódź, Opole. Jak zapowiadają wydawcy, jest to pierwszy tom z cyklu poświęconego dziejom wieluńskich wspólnot zakonnych. 3 lutego w Starostwie Powiatowym odbyło się spotkanie promujące wydawnictwo.

Organizatorzy przygotowali niespodziankę, jaką był występ chóru Powiatowego Młodzieżowego Domu Kultury i Sportu w Wieluniu. Wszystkie panie uczestniczące w spotkaniu otrzymały książkę w prezencie - wśród nich były reprezentantki Zgromadzenia Sióstr Opieki Społecznej, czyli siostry antoninki. Po wystąpieniach starosty Marka Kielera, prezesa WTN dra Zdzisława Włodarczyka i przewodniczącego Stowarzyszenia WZW Krzysztofa Owczarka głos zabrał ks. dr Michał Widera, który zaprezentował referat na temat Zgromadzenia Misjonarzy Świętej Rodziny w Wieluniu.

U kresu XVIII wieku – okresie szczytowym dla wieluńskiego monastycyzmu – duchowieństwo zakonne stanowiło ponad 7 proc. ludności miasta. Swoje siedziby miało wtedy tutaj pięć zakonów. Wieluń równał się pod tym względem ze znacznie bardziej znaczącymi ośrodkami jak Piotrków Trybunalski i Kalisz. „Jego mieszkańcy mają wielką skłonność do bigoterii, co wielu znajdującym się tam klasztorom dawało utrzymanie” – pisał o Wieluniu pruski statystyk August Holsche w początkach XIX w. (miasto było wtedy pod panowaniem pruskim).

- W literaturze wymienia się Piotrków i Kalisz jako największe ośrodki monastyczne w ówcześnie zachodniej Polsce. Natomiast Wieluń z perspektywy Lublina, bo najczęściej tam są pisane prace na temat monastycyzmu, wydaje się takimi antypodami, o których nikt nie wie. Stąd też zrodziła się potrzeba napisania czegoś więcej na ten temat – wyjaśnia dr Zdzisław Włodarczyk, redaktor „Monastica Vielunensia”.

Obecnie na terenie Wielunia funkcjonują klasztory ojców franciszkanów, sióstr bernardynek i sióstr antoninek. Mieszczący się przy Krakowskim Przedmieściu klasztor panien, jak o bernardynkach zwykli mówić wielunianie, do roku 1819 r. był domem paulinów, obecnych w Wieluniu przez cztery stulecia. Przed wiekami karty historii wieluńskiego monastycyzmu zapisywali także augustianie, pijarzy, reformaci, misjonarze świętej rodziny.

Represje po powstaniu styczniowym, którego 160. rocznicę właśnie obchodzimy, dosięgły także domy życia konsekrowanego. W odwecie za zbrojny bunt Polaków rosyjski zaborca zarządził likwidację klasztorów, a proces ten nie ominął ziemi wieluńskiej, o czym także można przeczytać w książce „Monastica Vielunensia”.

• Zdzisław Włodarczyk - Wieluń jako ośrodek życia konsekrowanego. Garść refleksji tytułem wprowadzenia.
• Marcin A. Klemenski - Augustianie-eremici w Wieluniu (ok. 1350 - 1547) .
• Przemysław Czekała - Krwawy Wielki Piątek roku 1716. Proces graniczny Piotra Trzcińskiego z zakonem paulinów jasnogórskich.
• Marcin Mróz - Testament Zofii z Zakrzewskich Stoińskiej z 1 stycznia 1737 r. 
• Tomasz Stolarczyk - Księgozbiór paulinów wieluńskich w świetle inwentarzy bibliotecznych z lat 1711 - 1815. 
• Tomasz Kuźnicki - O ks. Pawle Redeckim (1764 - 1847) i jego działalności pijarskiej.
• Zdzisław Włodarczyk - Kasata klasztorów na terenie powiatu wieluńskiego (1864). 
• Agnieszka Szmerek - Spuścizna archiwalna kolegium pijarskiego w Wieluniu w zasobie Archiwum Polskiej prowincji zakonu Pijarów (Kraków).
• Ks. Michał Widera - Materiały do bibliografii zakonów i zgromadzeń zakonnych z terenu dawnego archidiakonatu wieluńskiego.